تفاوت وارنیکلین و بوپروپیون یکی از مهم‌ترین مسائل برای افرادی است که تصمیم می‌گیرند سیگار را کنار بگذارند و نمی‌دانند کدام دارو همراه مطمئن‌تری برای شروع مسیر ترک خواهد بود. هر دو دارو قرار است ولع نیکوتین را آرام کنند، اما هریک روش خاص خودش را دارد و بدن افراد هم ممکن است به یکی بهتر جواب بدهد. فهمیدن این تفاوت‌ها کمک می‌کند آدم از همان اول با انتخاب درست وارد مسیر شود و وسط راه به خاطر عوارض یا بی‌اثری دارو ناامید نشود.
وارنیکلین را می‌شود شبیه یک مذاکره‌کننده حرفه‌ای تصور نمود که بین مغز و نیکوتین می‌ایستد و اجازه نمی‌دهد آن ولع آزاردهنده شعله بکشد. این دارو روی گیرنده‌های نیکوتینی مغز می‌نشیند؛ همان نقاطی که وقتی سیگار می‌کشید، حس لذت و آرامش لحظه‌ای تولید می‌کنند. کاری که وارنیکلین با بدن می‌کند، یک جور بازی دوطرفه است.
از یک طرف جای نیکوتین را پر می‌کند و به مغز یک پیام خفیف لذت می‌دهد تا بدن کمتر بی‌تابی کند. از طرف دیگر، در صورتی که فرد دوباره سیگار بکشد، اثر لذت‌بخش نیکوتین را مهار می‌کند؛ یعنی حتی اگر وسوسه شوید، آن حس خوب معمولی که همیشه بعد از پک اول می‌آید، این‌بار خبری از آن نیست.
بیشتر کسانی که وارنیکلین مصرف می‌کنند، می‌گویند شدت ولع و عصبی‌بودن روزهای اول ترک خیلی کمتر می‌شود. البته این دارو به طور معمول باید چند روز قبل از ترک واقعی شروع شود تا بدن فرصت آشنا شدن با آن را داشته باشد.
بوپروپیون داستانش با وارنیکلین فرق دارد. این دارو بیشتر روی حال‌وهوای ذهنی کار می‌کند تا روی گیرنده‌های نیکوتین. بوپروپیون در اصل یک داروی ضدافسردگی است، اما پزشکان خیلی زود فهمیدند که می‌تواند ولع نیکوتین را هم کم کند؛ چون روی مواد شیمیایی مغز مثل دوپامین و نورآدرنالین اثر می‌گذارد؛ همان ماده‌هایی که وقتی سیگار می‌کشید بالا می‌روند و احساس تمرکز بیشتر یا آرامش چند دقیقه‌ای می‌دهند.
بوپروپیون مثل یک تنظیم‌کننده عمل می‌کند. زمانی که کسی سیگار را ترک می‌کند، مغز اغلب دچار یک افت آرامِ این مواد شیمیایی می‌شود و همین افت، عصبی‌بودن، بی‌حوصلگی یا حتی اشک‌ریزش ناگهانی ایجاد می‌کند. بوپروپیون کمک می‌کند این نوسانات کمتر شوند، ولع کمتر بالا برود و مسیر ترک به جای جنگ اعصاب، تبدیل به یک تغییر قابل‌کنترل شود.
نکته مهم این است که برخلاف وارنیکلین، بوپروپیون جای نیکوتین را پر نمی‌کند. در این راستا، اغلب برای کسانی توصیه می‌شود که بیشتر مشکلشان خلق‌وخو، اضطراب یا وسواس فکری نسبت به سیگار است تا وابستگی شدید فیزیکی.
همچنین پیشنهاد می‌شود مقاله انتخاب هوشمندانه وارنیکلین یا سیگار الکتریکی برای ترک سیگار؟ را نیز مطالعه نمایید.
وارنیکلین و بوپروپیون هر دو قرار است یک کار انجام دهند؛ کمک به ترک سیگار. اما مسیرشان کاملا متفاوت است. وارنیکلین مستقیم با گیرنده‌های نیکوتین سر و‌کار دارد؛ یعنی با خودِ وابستگی فیزیکی طرف می‌شود. این دارو ولع را عملا از ریشه کم می‌کند و سیگار کشیدن را هم بی‌لذت می‌کند. برای کسی که هر روز سیگار می‌کشد و بدنش به نیکوتین وابسته شده، اغلب انتخاب قوی‌تری است.
بوپروپیون اما سراغ ذهن می‌رود. بیشتر مناسب کسانی است که وقتی سیگار را کنار می‌گذارند، خلقشان به‌هم می‌ریزد، اضطراب بالا می‌رود یا تمرکزشان می‌ریزد به‌هم. این دارو کمک می‌کند عبور از روزهای اول ترک، کمتر شبیه یک جنگ داخلی باشد.
پیش‌بینی اینکه کدام دارو برای چه کسی بهتر جواب می‌دهد، همواره بستگی به نوع وابستگی و شرایط روانی فرد دارد. برخی افراد حتی ترکیب بوپروپیون با درمان‌های رفتاری را بهتر تحمل می‌کنند، بعضی‌ها هم با وارنیکلین بعد از دو هفته می‌گویند زندگی بدون سیگار هم واقعا ممکن است.
|
ویژگی‌ها |
وارنیکلین |
بوپروپیون |
|
مکانیسم اثر |
اتصال به گیرنده‌های نیکوتین و کاهش ولع + بی‌اثرکردن لذت سیگار |
افزایش دوپامین و نورآدرنالین برای کنترل خلق و کاهش ولع غیرمستقیم |
|
مناسب برای |
افرادی که وابستگی فیزیکی شدید به نیکوتیندارند |
کسانی که مشکل اصلی‌شان خلق‌وخو، اضطراب یا تحریک‌پذیری بعد ترک است |
|
شروع اثر |
معمولاً بعد از چند روز مصرف قبل از ترک |
نیاز به مصرف منظم برای چند روز تا تثبیت |
|
مزیت اصلی |
کاهش واقعی ولع و کم‌رنگ کردن حس نیازفوری |
بهبود تمرکز، کاهش عصبی‌بودن و کنترل نوسانات خلقی |
|
ریسک‌ها/عوارض شایع |
تهوع، خواب‌های واضح، سردرد |
بی‌خوابی، خشکی دهان، افزایش ضربان |
|
برای چه کسانی مناسب نیست؟ |
افراد با سابقه افسردگی شدید یا مشکلات روان‌پزشکی خاص |
افراد با سابقه تشنج یا اختلالات دوقطبی |
|
اثربخشی |
معمولا قوی‌تر برای ترک کامل |
موثرتر برای افرادی که به‌خاطر استرس و خلق نمی‌توانند ترک کنند |
زمانی که آدم دارویی برای ترک سیگار شروع می‌کند، اولین چیزی که ذهنش را درگیر می‌کند این است که بدنم چطور واکنش نشان می‌دهد؟ عوارض این دو دارو متفاوت‌اند و شناختن‌شان کمک می‌کند فرد غافلگیر نشود و وسط مسیر جا نزند.
وارنیکلین اغلب بر روی سیستم عصبی اثر می‌گذارد؛ خیلی از افراد پس از مصرف گزارش می‌کنند که روزهای اول حالت تهوع خفیف دارند، به ویژه اگر دارو را با معده خالی بخورند. بعضی‌ها هم از خواب‌های خیلی واضح و رنگی می‌گویند؛ نه کابوس‌های ترسناک، بیشتر شبیه فیلم‌هایی که انگار مغز با کیفیت HD پخش می‌کند. گاهی سردرد، کمی بی‌قراری یا نفخ هم دیده می‌شود.
نکته مهم این است که اگر کسی سابقه افسردگی جدی یا نوسانات خلقی شدید داشته باشد، وارنیکلین باید با احتیاط انتخاب شود؛ چرا که ممکن است این نوسانات را به‌طور موقت تحریک نماید.
بوپروپیون به‌خاطر ماهیت ضدافسردگی‌اش روی هوشیاری و خواب اثر می‌گذارد. شایع‌ترین چیزی که افراد حس می‌کنند بی‌خوابی یا خواب سبک‌تر است. بعضی‌ها هم بعد از شروع دارو، خشکی دهان یا کمی افزایش ضربان قلب را تجربه می‌کنند.
بوپروپیون یک نکته خیلی مهم دارد:
در صورتی که کسی سابقه تشنج داشته باشد یا دوز دارو را ناگهانی بالا ببرد، خطر تشنج افزایش پیدا می‌کند. به همین خاطر این دارو برای این گروه مناسب نیست. در حالت کلی، عوارض بوپروپیون بیشتر روی سطح انرژی و تمرکز می‌نشیند؛ اما وارنیکلین بیشتر روی گیرنده‌های نیکوتینی و خلق اثر می‌گذارد.
انتخاب بین وارنیکلین و بوپروپیون به چند عامل بستگی دارد:
همواره پیشنهاد ما این است قبل از شروع، با یک پزشک متخصص مشورت کنید تا بهترین گزینه برای شرایط شخصی شما انتخاب شود.
ترک سیگار شبیه قطع‌کردن یک دوستی قدیمی است؛ دوستی‌ای که هم آسیب زده و هم عجیب آرامش‌بخش بوده. وارنیکلین و بوپروپیون هر دو تلاش می‌کنند این جدایی را ساده‌تر سازند، اما هریک از مسیری متفاوت. یکی با کم‌کردن ولع، دیگری با آرام‌کردن ذهن. در صورتی که فرد بداند بدن و روانش بیشتر از کدام سمت ضربه می‌خورند، انتخاب دارو دیگر یک حدس کور نخواهد بود.
این مسیر همواره با یک تصمیم بزرگ شروع می‌شود، اما ادامه‌اش با مجموعه‌ای از انتخاب‌های کوچک ساخته می‌شود؛ انتخاب‌هایی مثل مراجعه به پزشک، انتخاب داروی مناسب، پایداری در مصرف، و حتی نوشتن دلیل ترک روی یک برگه کوچک.
هرکسی که امروز این مقاله را می‌خواند، یعنی یک قدم مهم برداشته؛ فکرکردن به ترک. باقی قدم‌ها، با انتخاب دقیق‌تر و شناخت بهتر بدن، راحت‌تر از چیزی است که در ذهن ساخته‌ایم. برای مشاهده قیمت و خرید ردوکسا نوتراکس کلیک کنید.
وارنیکلین معمولا اثر مستقیم‌تری روی ولع نیکوتین داشته و برای افرادی که وابستگی فیزیکی بیشتری دارند، قوی‌تر عمل می‌کند. بوپروپیون بیشتر به مدیریت خلق و خو و اضطراب کمک می‌کند و برای افرادی مناسب است که ترک را از نظر روحی سخت‌تر تحمل می‌کنند.
در برخی شرایط خاص پزشک ممکن است این دو دارو را با هم تجویز نماید، اما ترکیبشان برای همه مناسب نیست. به‌ویژه اگر فرد سابقه تشنج، نوسانات خلقی یا بیماری‌های روان‌پزشکی داشته باشد، این کار می‌تواند خطرناک شود.
وارنیکلین اغلب چند روز قبل از تاریخ ترک شروع می‌شود تا گیرنده‌های نیکوتینی کم‌کم تنظیم شوند. بوپروپیون هم چند روز تا یک هفته زمان می‌خواهد تا روی خلق‌وخو و ولع اثر بگذارد.
خود داروها عامل مستقیم افزایش وزن نیستند؛ بیشتر این اضافه‌وزن به‌خاطر تغییر اشتها بعد از ترک سیگار است. اگر فرد برنامه غذایی و فعالیت سبک روزانه داشته باشد، وزن معمولا ثابت می‌ماند.
وارنیکلین اغلب برای افراد با بیماری قلبی قابل‌استفاده است، اما باید تحت نظر پزشک باشد. بوپروپیون ممکن است ضربان را کمی بالا ببرد؛ در نهایت در بیماران قلبی نیاز به ارزیابی دقیق‌تر دارد.
شدت‌گرفتن عصبی‌بودن، بی‌خوابی یا افت خلق نباید نادیده گرفته شود. بهتر است مصرف دارو تحت نظر پزشک تنظیم شود؛ گاهی کاهش دوز یا تغییر دارو، شرایط را کاملا متعادل می‌سازد.
منبع:
0 دیدگاه